Fëlliqësi apo idiotësi?*
Keqinformimi “animalist” (kafshist) që po përhapet gjithnjë e më shumë, pretendon se ilaçet gjenerale (apo ekuivalente) nuk janë testuar (apo nuk testohen) mbi kafshët.
Qartësisht, të thuash se ekzistojnë ilaçe të pa testuara, është një tentativë për të zhvlerësuar vlefshmërinë dhe nevojën e Eksperimentimit mbi Kafshët duke qenë se indukton në mendimin: “ ja shiko, ekzistojnë edhe ilaçe të pa testuar, pra eksperimentimi tek kafshët nuk i shërben askujt (për asgjë)”.
Një keqinformim i tillë ngrihet mbi një ekuivok që “animalistët” (kafshistët) nuk duan ta shpjegojnë (qartësojnë), pra: fakti se firma të caktuara farmaceutike prodhojnë ilaçe pa i testuar, nuk do të thotë se formula e atyre ilaçeve nuk është testuar më parë (në precedencë). Bëhet fjalë për përbërje të testuara nga një tjetër firmë farmaceutike, për të cilat patenta (e shpikjes, e krijimit etj.) ka skaduar dhe, natyrisht, mund të prodhohen lirisht edhe nga firma të tjera farmaceutike. Janë formula kimike të njohura, pra nuk ka asnjë arsye për të përsëritur të njëjtat teste.
Ilaçi është një substancë e testuar për antonomazi. Nuk ekziston ilaç i pa testuar. Nëse nuk është (i) testuar, nuk është një ilaç.
Mos u gënjeni, çdo herë që përdorni një ilaç, jeni duke përdorur dhe shfrytëzuar disa avantazhe që vijnë nga eksperimentimi me kafshët.
Ka pastaj “animalistë” (kafshistë) që janë plotësisht të ndërgjegjshëm për ato çka thonë, por që, sidoqoftë, të nxisin që të zgjedhësh ilaçet ekuivalente si formë bojkoti, me qëllim heqjen (zvogëlimin) e fitimit të industrive kryesore farmaceutike që praktikojnë eksperimentimin me kafshët për të zbuluar kura të reja (për sëmundje që sot janë të pashërueshme, p.sh.).
Me premisën se patologjitë e pa kurueshme të së shkuarës, janë aktualisht të kurueshme falë eksperimentimit, së shkuar, mbi kafshët, mund ta përkthejmë motivimin e këtyre “animalistëve” (kafshistëve) me këto fjalë: ne, që kemi fatin të mos kemi sëmundje të pa kurueshme, përfitojmë nga avantazhet që vijnë nga eksperimentimi i bërë mbi kafshët në të shkuarën, ndërsa ata që sot vuajnë nga sëmundje të pa kurueshme, mund edhe të vdesin!
Ky lloj mendimi është aq shumë përçmues (apo nënvlerësues) saqë të ndjell neveri, ndot deri edhe revoltë.
Që të jetë e qartë, për të shmangur keqkuptime, saktësojmë se nuk po kundërshtojmë (kritikojmë) aspak zgjedhjen (përdorimin) e ilaçeve ekuivalentë!! Ajo që konsiderojmë si të neveritshme është motivimi i sapo ilustruar (që qëndron pas).
Mëpastaj, çfarë mund të pritej tjetër nga të njëjtët njerëz që organizohem për të bojkotuar mbledhjen e fondeve për kërkimin shkencor kundër kancerit dhe sëmundjeve të tjera të rralla?!
Fillimisht çdokush do të ishte i prirur që t’i cilësonte këta persona si të neveritshëm. Por le të marrim parasysh shkrimin e Carlo M. Cipolla, mbi budallallëkun, Allegro Ma Non Troppo, dhe në veçanti dallimin mes njerëzve të këqinj dhe njerëzve budallenj:
- Një person i keq (që Cipolla e quan “bandito”) është një person që për të patur një avantazh për veten i sjell një dëm (humbje, të keqe) një tjetri.
- Një person budalla është një person që i provokon një dëm (humbje, të keqe) tjetrit pa e kuptuar, dhe pa asnjë përfitim për veten, në të kundërt, i sjell (provokon) dëm (humbje) edhe vetes.
Mund të thuhet se ata që bojkotojnë fushatat për mbledhjen e fondeve kundër kancerit futen në përshkrimin e dytë, duke qenë se i shkaktojnë një dëm të tjerëve (të sëmurëve me kancer) dhe me shumë mundësi edhe vetes së vet duke qenë se të gjithë jemi pak a shumë vulnerabël (“të dobët”) ndaj një sëmundjeje të tillë.
© In Difesa della Sperimentazione Animale
© Rinstinkt, 2012, për përkthimin në shqip
*Titulli është disi i përshtatur
Rinstinkt Blog 